در کنار قالین بافی، پروسس و رفوگری آن بخشی دیگری است که ده‌ها تن در آن کار می‌کنند.

هرگاه از قالین وطنی نام برده می‌شود بیشتر بافت و فروش آن مورد بحث قرار می‌گیرد اما در این میان، پروسس آن نیز به مقیاس قالین باقی کار دشوار و ظریف است.

برخی شهروندان که با رفوگری، شستشو، قیچی و پرداز قالین وطنی مصروف اند از دشواری‌های کار خود سخن می‌زنند.

کاهش بازار قالین در سال‌های پسین ظاهرا روی کار و بار پروسس کننده‌های قالین و شرکت‌ها در این بخش نیز تاثیر گذاشته. در بلخ نزدیک به سی مجتمع در این بخش فعالیت داشت که فعالیت برخی آنان متوقف شده است.

رفوگران تاکید دارند هرگاه برای قالین بازاریابی نشود، شمار رفوگران و افراد وارد درین عرصه ترک پیشه خواهند کرد.

در همین حال شیر احمد سپاهی زاده، آمر پارکهای صنعتی ریاست صنعت و تجارت بلخ بر حمایت از سکتور خصوصی به ویژه صنایع دستی از جمله قالین تاکید می‌ورزد.

بافت و تهیه قالین 36مرحله کاری‌را می‌پیماید که مهم‌ترین مراحل آن بافت و رفوگری است.

پروسس کننده‌گان قالین وطنی در حالی از ظرافت، دشواری‌ و مشکلات کارشان سخن می‌زنند که پیش از این اتحادیه قالین در شمال از بلند رفتن میزان تولید آن سخن زده و گفته که بیش از یک میلیون تن با صنعت قالین سروکار دارند.